حکمرانی فناوری در دنیای آینده را بپذیریم ( سرمقاله ای از دکتر پیمان مولوی در روزنامه گسترش صمت )
1398/11/16
پوست در بازی
Skin in the game
`پیمان مولوی
مدیر موسسه شکل دهی آینده ایران
وقتی کتاب پوست در بازی اثر جدید نسیم نیکلاس طالب را می خوانی آنقدر برایت در ایران نزدیک است و قادر درک که فکر می کنی این نویسنده لبانی الصل ساکن امریکا در ایران زندگی می کند و یا کرده است، نسیم نیکلاس طالب در کتاب جدیدش به مواردی اشاره می کند که چطور لوایح دولتی بدون توجه به واقعیت های جاری در سطح خرد در اقتصاد و سایر حوزه ها تصویب می شود و اثراتی بسیار بد بر کشورها می گذارد.
وی اشاره می کند که چگونه مدیرانی در سیستم های اداری و در جلسات اداری در مورد مواردی تصمیم گیری می کنند که حتی دقیقه ای با آن موارد رودر رو نبوده اند و این اصطلاح پوست در بازی را استفاده می کند.
در نشست شکل دهی آینده سیاستگذاری پولی و مالی وقتی یکی از روسای سابق بانک مرکزی در حال نقد طرح بانکداری جدید بانک مرکزی بود اشاره بدین امر داشت که در تهیه این طرح معلوم است افرادی حضور دارند که دانشی در مورد بانکداری واقعی ندارند و فقط برای دریافت حقوق خود شاید با بانکها در ارتباط هستند.
این امر که سیاستگذاری می تواند توسط افرادی صورت پذیرد که دانشی در ان حوزه ندارند امر جدیدی در ایران نیست و این امر به مرور مووجب فاصله گرفتن ایران از جهان خواهد شد.
بسیاری از تصمیمات در دنیای امروز مبنی بر بازخورد و فیدبک صورت می گیرد، در جهان مدرن امروزی استفاده از کلان داده ها برای دریافت و شناخت نیاز های اساسی اقتصادی می تواند به سیاستگذاران در تعامل با آنها کمک شایانی نماید.
هوش مصنوعی و کلان داده در کنار بستر های دفتر کل توزیع شده و بلاکچین امروز می توانند به اقتصاد ایران و نظام تصمیم سازی آن کمک نماید تا تصمیمات بهینه اتخاذ کنند ، و برای تهیه این تصمیمات نه از افراد ناشی و بدون درک نزدیک بلکه از افراد مرجع واقعی اقتصادی بهره بجویند.
اما نکته ای که می تواند پاشنه آشیل این نگاه باشد و آن را ابتر نماید ترس از حضور تکنولوژی در تصمیم سازی است، بدین گونه که تکنولوژی می تواند مستقل باشد و راهکار بهینه برای ما خوشایند نباشد، آیا حاضر به پذیرش آن هستیم؟
تصور کنید شما می خواهید لایحه ای را برای بانکداری تهیه کنید ، ابر داده ها و هوش مصنوعی نکات اساسی و مدلها را با خروجی های دقیق به شما نشان می دهند اما این امر متضاد با رویکرد شماست! آیا به دان تن خواهید داد؟
یا تصور کنید در وزارت صمت معاونتی می خواهد یک بخشنامه برای عدم صادرات محصولات معدنی صادر کند و کلان داده های فراوری شده با هوش مصنوعی اثرات مخرب آن را جز به جز تشریح می کنند، آیا حاضر خواهیم بود از این دانش بهره ببریم؟
به نظر می رسد دیر یا زود به دین سمت یا خواهیم رفت و یا بالجیار هل داده خواهیم شد ، پس چه بهتر است که با افزایش دانش خود، بهره گیری از جوانان توانمند این کشور بتوانیم به درکی مدرن از اینده تصمیم سازی برسیم.
این امر می تواند به ما در دوران گذار ابزارهای تصمیم سازی سنتی به مدرن کمک شایانی نماید.
این امر می تواند موجب حضور افکاری گردد که پوست در بازی دارند و یا به عبارتی دستی بر آتش دارند.